Ustalanie podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego przysługującego po okresie wyczekiwania

Pracownik został zatrudniony w trakcie miesiąca i w ostatnim jego dniu zachorował. Zwolnienie obejmuje m.in. okres, za który ze względu na wyczekiwanie na prawo do świadczeń chorobowych nie przysługuje mu wynagrodzenie za czas choroby. Jak ustalić podstawę wymiaru tego świadczenia?

Obliczając podstawę wymiaru świadczeń chorobowych przyjmuje się, co do zasady, wynagrodzenie wypłacone za miesiące poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ustawy zasiłkowej). Przepis ten nie ma jednak zastosowania, gdy niezdolność do pracy powstanie w miesiącu, w którym została zawarta umowa o pracę. W takiej sytuacji podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby ustala się przyjmując wynagrodzenie, jakie pracownik uzyskałby, gdyby przepracował pełny miesiąc kalendarzowy, tzw. wynagrodzenie uzupełnione (art. 37 ust. 1 ustawy zasiłkowej).

Z pytania nie wynika w jaki sposób pracownik jest wynagradzany. Jeżeli przysługuje mu wynagrodzenie:

w stałej miesięcznej wysokości, to jako wynagrodzenie uzupełnione przyjmuje się kwotę określoną w umowie o pracę,
zmienne i przepracował część miesiąca, to jako wynagrodzenie uzupełnione przyjmuje się kwotę ustaloną poprzez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które pracownik był obowiązany przepracować w tym miesiącu.

Jeśli pracownik zachorował przed upływem 30 dni od rozpoczęcia pracy i nie udokumentował wcześniejszego okresu ubezpieczenia chorobowego, nabywa prawo do świadczeń za czas choroby począwszy od 31. dnia ubezpieczenia.

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia chorobowego przyjmuje się wynagrodzenie za miesiące poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a nie za miesiące poprzedzające nabycie prawa do świadczenia. Stąd, gdy pracownik zachoruje w okresie wyczekiwania, a niezdolność do pracy będzie trwała nadal po upływie 30 dni ubezpieczenia chorobowego, to do ustalenia podstawy wymiaru przysługującego mu świadczenia przyjmuje się uzupełnione wynagrodzenie za miesiąc, w którym powstała ta niezdolność (mimo braku prawa do świadczenia chorobowego w tym miesiącu).

Przykład

Pracownik zatrudniony od 7 stycznia 2021 r. chorował od 28 stycznia do 10 lutego 2021 r. (14 dni). Nie udokumentował wcześniejszego okresu ubezpieczenia chorobowego, dlatego nabył prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby począwszy od 31. dnia podlegania temu ubezpieczeniu, tj. od 6 do 10 lutego 2021 r. (5 dni).

Niezdolność do pracy powstała w styczniu 2021 r., a tym samym podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego za 5 dni lutego br. stanowi uzupełnione wynagrodzenie za styczeń br.

Kalkulator wynagrodzenia chorobowego
dostępny jest w serwisie
www.kalkulatory.gofin.pl

Zwracamy uwagę! Gdyby pracownik zatrudniony w trakcie miesiąca stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w miesiącu następnym, to do obliczenia podstawy wymiaru przysługującego mu świadczenia należałoby przyjąć uzupełnione wynagrodzenie za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, czyli za pierwszy pełny kalendarzowy miesiąc ubezpieczenia (por. pkt 269 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej, dostępnego na stronie internetowej www.zus.pl).