A A A

Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 16 (951) z dnia 1.06.2017

Obliczanie wynagrodzenia chorobowego, gdy niezdolność do pracy powstanie w pierwszych miesiącach zatrudnienia

W kwietniu 2017 r. zatrudniliśmy pracownika, który zachorował jeszcze w tym samym miesiącu. Spełnia on warunek posiadania 30-dniowego okresu podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, nabył więc prawo do wynagrodzenia chorobowego. W jaki sposób ustalić podstawę jego wymiaru?

Zgodnie z art. 92 § 2 Kodeksu pracy, do obliczenia podstawy wymiaru i wysokości wynagrodzenia za czas choroby stosuje się przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.), dalej: ustawy zasiłkowej.

Jak stanowi art. 36 ust. 2 ustawy zasiłkowej, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego (także wynagrodzenia za czas choroby) przysługującego pracownikowi, którego niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia chorobowego (zatrudnienia), stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie uzyskane przez niego za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeśli jednak niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, tak jak w przypadku przedstawionym w pytaniu, podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby stanowi wynagrodzenie, które pracownik osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy (art. 37 ust. 1 ustawy zasiłkowej).

Gdyby więc pracownik został zatrudniony od pierwszego roboczego dnia miesiąca i zachorował w miesiącu następnym, to do obliczenia podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego zostałoby przyjęte wynagrodzenie uzyskane za pierwszy miesiąc pracy poprzedzający powstanie niezdolności do pracy. Ponieważ pracownik, o którym mowa w pytaniu, zachorował w tym samym miesiącu, w którym został zatrudniony, do obliczenia wysokości wynagrodzenia chorobowego należy obliczyć wynagrodzenie, jakie by uzyskał, gdyby wykonywał pracę przez cały miesiąc, tzw. wynagrodzenie uzupełnione.

Przykład

Pracownik zatrudniony od 3 kwietnia 2017 r. był niezdolny do pracy z powodu choroby od 20 do 30 kwietnia 2017 r. (udowodnił wcześniejszy, 30-dniowy okres ubezpieczenia chorobowego). W umowie o pracę pracownik ma określone wynagrodzenie:

W stałej miesięcznej wysokości 2.800 zł.
Jako podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego przyjęto kwotę określoną w umowie o pracę, pomniejszoną o kwotę odpowiadającą składkom na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe w części finansowanej przez pracownika, czyli 2.416,12 zł, według wyliczenia:
2.800 zł - 383,88 zł = 2.416,12 zł.
W stawce akordowej.
Za przepracowane w kwietniu 2017 r. 12 dni z obowiązujących w tym miesiącu 19 dni pracownik uzyskał 1.896 zł. Do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego przyjęto uzupełnione wynagrodzenie za ten miesiąc w wysokości 2.590,43 zł, tj.
1.896 zł - 259,94 zł = 1.636,06 zł,
1.636,06 zł : 12 dni × 19 dni = 2.590,43 zł.

Gdyby pracownik zatrudniony w trakcie miesiąca zachorował w miesiącu następnym (np. dopiero w maju 2017 r.), to podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowiłoby wynagrodzenie za pierwszy pełny kalendarzowy miesiąc ubezpieczenia, czyli miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Wówczas do podstawy wymiaru zostałoby przyjęte uzupełnione wynagrodzenie za ten drugi miesiąc, nawet gdyby w tym miesiącu pracownik przepracował mniej dni roboczych niż w miesiącu poprzednim - por. ust. 280 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej, dostępnego na stronie internetowej www.zus.pl.